Przypadkowo, dzisiaj w telewizji trafiłam na film Ida. Do kina bym nie poszła, ale jak w TV leci to, niech leci. Chyba zaciekawiły mnie te Oskary. Bardziej zaciekawiły Oskary, niż film. Po 20 minutach oglądania filmu byłam nim znudzona jak mops. Nic się nie dzieje, cały czas ktoś gdzieś idzie, albo jedzie, albo nic nie mówi i patrzy. Tak najwięcej tam jest milczenia, i to mało wymownego milczenia. Zupełnie mnie nie wciągnęło. Zdjęcia faktycznie są oryginalne, czarno - biała konwencja, epoka lata 60. Nieco przypominają kadry z filmów Bergmama. Kadry są chyba najmocniejszą stroną tego filmu, wyglądają na przemyślane i są oryginalnie skomponowane. Dobrze oddano epokę, stroje, wnętrza to wszystko jest dobrze zrobione. Jednak, film fabularny to nie album ze zdjęciami. No ile można przeglądać zdjęcia tych samych postaci ? Musi być jakaś fabuła, dialogi. No i tu największa słabość filmu. Fabuła jest rozwlekła, ciągnie się niemiłosiernie. Niby coś w tym filmie postacie robią, ale to jest jakiś pozorny ruch. Głównie siedzą, albo leżą i patrzą, albo palą papierosy,albo piją. Dialogi szczątkowe, jakieś takie półgębkiem wypowiadane. Często trzeba się domyślać, co kto powiedział, niewyraźnie słychać. Scenariusz jest naiwny, bo jaki morderca sam się przyznaje do morderstwa i pokazuje gdzie zakopał zwłoki ? Tak sobie przyszedł, zapukał i zaproponował na klatce schodowej. No proszę Was!
Główna bohaterka ma tęczówkę tak czarną, że przypomina jakąś postać z horroru. Chyba założyli aktorce soczewki, aby przyciemnić oczy, na zdjęciach prywatnych jest jasnooką blondynką. Efekt jest nienaturalny,upiorny. Jak dodamy do tego strój zakonnicy, mamy postać z Rosemary's Baby, albo coś w tym stylu.
Sztuczne to wszystko. Nienaturalne wyszło i dlatego nie przekonuje. Cała sztuka w filmie polega na tym, aby przekonać widza i wciągnąć w to co się w filmie dzieje. Tu tego zabrakło. Nie jest to może zupełna chała. Zdjęcia nieco ratują. Jednak ciężko nie ziewać, oglądając. Usypia.
